Het is zondagavond februari 2020 als ik het vliegtuig uitstap en de immigratie van Bangkok Airport tegemoet loop. Terugkijkend op de afgelopen week realiseer ik mij dat dit het vierde land is dat ik bezoek in zeven dagen tijd. Met 65 vluchten in 2019 is mijn ecologische voetprint zeker niet om over naar huis te schrijven en voorlopig ziet het er niet naar uit dat 2020 beter zal zijn. ‘Alweer een jaar in Azië’, schiet er door mijn hoofd terwijl ik op mijn bagage wacht. ‘Is dit wat ik ervan verwacht had?’, vraag ik mijzelf af. 

Met een zeven jarige relatie als basis, maar zonder echt samengewoond te hebben of te weten waar Maleisie exact ligt, hebben Lisa en ik ja gezegd tegen een voorstel van mijn werk om naar Kuala Lumpur te verhuizen en daar een rol in de regio te vervullen. Met het gebrek aan kennis over Azie (en samenwonen) was er eigenlijk geen verwachting en terugkijkend is dat goed geweest. Het versnelt het proces van acclimatiseren in een ander land met andere culturen. Het meeste neem je daarom zoals het komt. Ik denk trouwens toch niet dat de lokale boekhandel in Tiel een boek zou hebben gehad, genaamd: ‘Hoe overleef ik samenwonen en werken op 26-jarige leeftijd in een continent waar ik nog nooit geweest ben?’.

‘Wèr joe from, sir?’, vraagt de taxi chauffeur in zijn beste Engels. Het is een vraag die gemiddeld twee keer per week gesteld wordt in een taxi of Grab en ik antwoord steevast dat ik uit Nederland kom, maar in Kuala Lumpur woon. Dit laatste zeg ik altijd in de hoop een beetje binding te vinden met de lokale Zuid-Oost Aziaat. Tevergeefs, want het uiterlijk zal ons Westerlingen altijd verraden.. óf helpen. Het verraadt je als je een tuk-tuk wil boeken, want ze vragen hoe dan ook de hoofdprijs. Het helpt je tijdens business meetings, aangezien er groot respect is voor Westerse collega’s. ‘Elk voordeel heb z’n nadeel’, zei een groot voetballegende ooit en ik sluit me daar graag bij aan. 

Terwijl de taxi zich door de Bangkokse straten begeeft, denk ik terug aan wat mijn Maleisische collega mij van de week vroeg. We lunchte ‘char siew’, in een lokaal Chinees-Maleis tentje dichtbij ons kantoor, toen hij mij vroeg of ik nooit heimwee had. Ik vertelde hem dat het vieren van de feestdagen, zover van familie en vrienden, mij toch zwaarder was gevallen dan gedacht. Hij knikte en vervolgde zijn vragenvuur. Of ik mij inmiddels wel thuis voelde in Maleisie, was zijn volgende vraag. De collega en ik reizen veel samen en hij begreep het dan ook toen ik hem vertelde dat het wel even geduurd had. Door het vele reizen en het slapen in verschillende hotels in steden waar ik nog nooit geweest was, liet dit thuisgevoel zeker een half jaar op zich wachten.

Bij aankomst in het hotel word ik hartelijk begroet met een ‘welcome back, sir!’. Ik check in, maak een kort praatje met de receptionisten en vertrek naar mijn kamer. De volgende ochtend ontbijt ik met collega’s uit India, Polen, China en Rusland en bedenk ik mij dat ik in het afgelopen jaar aan dit soort ontbijt-, lunch- en dinertafels veel heb geleerd over landen, culturen en bovenal mensen.

Het bovenstaande heeft zich talloze keren herhaald zonder dat ik er echt bij stil stond. Wij Nederlanders hebben de gewoonte om veel dingen te rationaliseren en ‘gewoon normaal’ te doen. Ik vorm op deze regel zeker geen uitzondering, maar terwijl ik dit opschrijf besef ik mij dat het niet geheel normaal is. Het is een groot voorrecht dat ik dit mee mag maken en ben blij dat ik samen met Lisa ‘ja’ heb gezegd tegen dit avontuur. Ook al is het af en toe flink buiten elke comfort zone; het is iedereen van harte aan te bevelen!