Het einde van de minivakantie bij Lake Toba

Vorige week maandag vertrok ons vliegtuig weer terug naar Kuala Lumpur. Onze eerste echte vakantie zat er alweer op. Lake Toba was perfect om even een weekendje bij te komen en te ontsnappen aan het soms toch wel drukke Kuala Lumpur. Daarnaast hebben we best veel van het eiland Samosir gezien waardoor dit de perfecte combinatie was voor een weekendje weg.

Singapore

Op zondagavond vroegen we bij de receptie van het hotel of er een busje voor maandag naar het vliegveld geregeld kon worden. Het meisje waar we de vorige dag mee op stap waren, moest ook weer terug naar Singapore dus konden we samen reizen. Het busje zou geregeld worden, maar voor de zekerheid zouden ze ons nog wel even bellen.

Google Translate

Dat belletje hebben we niet gehad, maar we gingen er maar vanuit dat het goed zou komen. De volgende ochtend wilden we om elf uur met de bus naar het vliegveld. Weer liepen we naar de receptie om te vragen of we opgehaald zouden worden. We werden niet begrepen, maar met Google Translate kom je een heel eind! En ja hoor, om elf uur stond de minivan klaar.

Charger

Je hebt twee mogelijkheden om van Parapat op vliegveld Kuala Namu te komen. Zo kun je kiezen voor een charger. Dit houdt in dat je een auto met chauffeur hebt en je de auto niet hoeft te delen met anderen. Dit kost je wel 700.000 rupi per auto, omgerekend €43,75. Niet duur voor een autorit van vier uur! Maar je kunt ook kiezen voor een minivan waarbij je de bus deelt met zo’n zeven andere. Dit kost 100.000 rupi per persoon, €6,25. Wij kozen voor het laatste.

Busje

Op de heenweg hadden we echt een prima busje met acht personen en veel beenruimte én airco! Dit was super en de rit was dan ook zo voorbij. Deze bus hadden we geregeld toen we aankwamen op het vliegveld. Deze verwachting hadden we ook voor de terugweg. Stom, we denken nu dat we op de heenweg geluk hebben gehad. Nu kwam er namelijk een echte minibus voorrijden voor zeven personen.

Inhalen

Met z’n drieën zaten we opgepropt op de achterbank. Met onze knieën in de buik hebben we 3,5 uur lang op die manier gezeten. Het busje viel nog net niet van ellende uit elkaar, maar het scheelde niet veel. De chauffeur had er de vaart in en haalde de ene na de andere auto of vrachtwagen in. De wegen hebben maar een rijstrook, waardoor je dus een auto moet inhalen via de andere rijstrook van de tegenliggers. Doodeng, ik heb meerdere keren m’n leven aan me voorbij zien flitsen.

Stijve nek

Ik zat dan ook de hele busrit met opgetrokken schouders recht voor me uit te kijken. Dit resulteerde in een stijve nek, maar hé we hebben het tenminste overleefd. Ik wil het thuisfront natuurlijk niet ongerust maken ha ha dus nog even een geruststellend berichtje. De Indonesiërs die bij ons in de bus zaten, lagen rustig te slapen. Niks aan de hand dus!

Sigaretten

Ondertussen hadden we wel wat Indonesische vrienden gemaakt door koekjes uit te delen. In ruil kregen wij sigaretten. Er wordt in de auto nog gewoon gerookt. Alle vijf de mannen paften de ene na de andere sigaret. Wij, die achterin zaten, konden dus gezellig mee roken. We zijn weer een ervaring rijker en nog een klein pluspunt, ik zat een stuk relaxter in het vliegtuig terug naar Kuala Lumpur.

Het einde van de minivakantie bij Lake Toba

Vorige week maandag vertrok ons vliegtuig weer terug naar Kuala Lumpur. Onze eerste echte vakantie zat er alweer op. Lake Toba was perfect om even een weekendje bij te komen en te ontsnappen aan het soms toch wel drukke Kuala Lumpur. Daarnaast hebben we best veel van het eiland Samosir gezien waardoor dit de perfecte combinatie was voor een weekendje weg.

Singapore

Op zondagavond vroegen we bij de receptie van het hotel of er een busje voor maandag naar het vliegveld geregeld kon worden. Het meisje waar we de vorige dag mee op stap waren, moest ook weer terug naar Singapore dus konden we samen reizen. Het busje zou geregeld worden, maar voor de zekerheid zouden ze ons nog wel even bellen.

Google Translate

Dat belletje hebben we niet gehad, maar we gingen er maar vanuit dat het goed zou komen. De volgende ochtend wilden we om elf uur met de bus naar het vliegveld. Weer liepen we naar de receptie om te vragen of we opgehaald zouden worden. We werden niet begrepen, maar met Google Translate kom je een heel eind! En ja hoor, om elf uur stond de minivan klaar.

Charger

Je hebt twee mogelijkheden om van Parapat op vliegveld Kuala Namu te komen. Zo kun je kiezen voor een charger. Dit houdt in dat je een auto met chauffeur hebt en je de auto niet hoeft te delen met anderen. Dit kost je wel 700.000 rupi per auto, omgerekend €43,75. Niet duur voor een autorit van vier uur! Maar je kunt ook kiezen voor een minivan waarbij je de bus deelt met zo’n zeven andere. Dit kost 100.000 rupi per persoon, €6,25. Wij kozen voor het laatste.

Busje

Op de heenweg hadden we echt een prima busje met acht personen en veel beenruimte én airco! Dit was super en de rit was dan ook zo voorbij. Deze bus hadden we geregeld toen we aankwamen op het vliegveld. Deze verwachting hadden we ook voor de terugweg. Stom, we denken nu dat we op de heenweg geluk hebben gehad. Nu kwam er namelijk een echte mini-bus voorrijden voor zeven personen.

Inhalen

Met z’n drieën zaten we opgepropt op de achterbank. Met onze knieën in de buik hebben we 3,5 uur lang op die manier gezeten. Het busje viel nog net niet van ellende uit elkaar, maar het scheelde niet veel. De chauffeur had er de vaart in en haalde de ene na de andere auto of vrachtwagen in. De wegen hebben maar een rijstrook, waardoor je dus een auto moet inhalen via de andere rijstrook van de tegenliggers. Doodeng, ik heb meerdere keren m’n leven aan me voorbij zien flitsen.

Stijve nek

Ik zat dan ook de hele busrit met opgetrokken schouders recht voor me uit te kijken. Dit resulteerde in een stijve nek, maar hé we hebben het tenminste overleefd. Ik wil het thuisfront natuurlijk niet ongerust maken ha ha dus nog even een geruststellend berichtje. De Indonesiërs die bij ons in de bus zaten, lagen rustig te slapen. Niks aan de hand dus!

Sigaretten

Ondertussen hadden we wel wat Indonesische vrienden gemaakt door koekjes uit te delen. In ruil kregen wij sigaretten. Er wordt in de auto nog gewoon gerookt. Alle vijf de mannen paften de ene na de andere sigaret. Wij, die achterin zaten, konden dus gezellig mee roken. We zijn weer een ervaring rijker en nog een klein pluspunt, ik zat een stuk relaxter in het vliegtuig terug naar Kuala Lumpur.