Vrijwilligerswerk bij PAWS Animal Shelter

In Kuala Lumpur hoef je je niet te vervelen. Zo kun je elke dag een ander winkelencentrum bezoeken, alle toeristische trekpleisters afgaan en vrijwilligerswerk doen. Bij dat laatste heb je ook weer tal van mogelijkheden. Vrijdag ging ik langs bij PAWS Animal Shelter.

Expats

We hadden al gehoord dat je in Kuala Lumpur behoorlijk wat straathonden en -katten kunt tegenkomen. Veel Maleisiërs zien een hond als een onrein dier, dus het zijn voornamelijk de expats die een huisdier nemen. Maar wat doe je dan met je hond of kat als je op vakantie gaat of weer gaat verhuizen? Veel honden worden op straat gezet en moeten het zelf maar zien te overleven.

PAWS

Ik nam de Grab naar PAWS waar je als vrijwilliger van alles kunt doen. Van poep uitruimen en honden wassen tot honden uitlaten en de social media up-to-date houden. Pal naast de snelweg vind je het asiel waar meer dan 200 honden al naar je staan te blaffen. De razende auto’s, het geblaf en de geur van natte hond en poep zorgen voor een aangenaam ontvangst.

Puppy’s

PAWS wordt dus veel bezocht door vrijwilligers, maar niet zo veel door potentiele baasjes. Maar een keer in de twee tot drie weken wordt een hondje geadopteerd. In dit asiel worden alle honden eerst in quarantaine gestopt, voordat ze bij de andere honden mogen. Dit zijn voornamelijk puppy’s, ik rende er bijna meteen heen totdat ik het ‘No entry’ bord zag, die nog ingeënt moeten worden.

Sheila

M’n tweede hond was er trouwen een stuk beter aan toe. ‘Is dit een mannetje of vrouwtje?’ De vrouw had geen idee. Of het beest een naam had, wist ze ook niet. Ik heb haar maar Sheila genoemd, de hond hoor niet de vrouw. Sheila had ik zelf al bijna geadopteerd totdat het beest ineens van me werd afgepakt door bezoekers die mij bestookten met vragen. ‘Hoe oud is ze?’ Ik heb er maar wat moois van gemaakt in de hoop dat het beestje mee mocht naar huis.

Vrijwilligers

De opvang bestaat voornamelijk door donaties en heel veel vrijwilligers. Ik heb er een uurtje rondgelopen en heb zeker een stuk of tien andere mensen gezien die honden uitlieten. Het is ontzettend mooi dat al deze beesten verzorgd worden en te eten krijgen. Aan de andere kant is het enorm triest dat zo veel beestjes opgesloten zitten in een kooitje. Meer dan 30 honden in een hok die de hele dag in elkaars poep staan te wachten totdat iemand hen aandacht geeft.

Snelweg

Ik kwam dus langs om een paar honden uit te laten. Wanneer de honden zien dat een werknemer een riem pakt, raken ze helemaal door het dolle heen. Een geblaf van 100 honden die schreeuwen om even naar buiten te mogen. Ik wilde meteen tien honden tegelijk meenemen, maar dat ging niet. Vervolgens krijg je een poepzakje mee en mag je naar ‘buiten’. Dit houdt in dat je naast de snelweg loopt met een doodsbange hond aan je riem.

Diarree

Ongelofelijk maar waar, mijn hond had diarree. Bij zijn eerste hoop sprong ik er meteen op af en met m’n hand door het zakje raapte ik de rotzooi op. Mooi dacht ik, dan hebben we dat gehad. Nee hoor, om de vijf meter stonden we stil en moest ‘ie weer. Aangezien ik geen zakjes meer had, hebben de hond en ik maar een oogje dichtgeknepen. De hond was aan een oog blind.

Vrijwilligerswerk bij PAWS Animal Shelter

In Kuala Lumpur hoef je je niet te vervelen. Zo kun je elke dag een ander winkelencentrum bezoeken, alle toeristische trekpleisters afgaan en vrijwilligerswerk doen. Bij dat laatste heb je ook weer tal van mogelijkheden. Vrijdag ging ik langs bij PAWS Animal Shelter.

Expats

We hadden al gehoord dat je in Kuala Lumpur behoorlijk wat straathonden en -katten kunt tegenkomen. Veel Maleisiërs zien een hond als een onrein dier, dus het zijn voornamelijk de expats die een huisdier nemen. Maar wat doe je dan met je hond of kat als je op vakantie gaat of weer gaat verhuizen? Veel honden worden op straat gezet en moeten het zelf maar zien te overleven.

PAWS

Ik nam de Grab naar PAWS waar je als vrijwilliger van alles kunt doen. Van poep uitruimen en honden wassen tot honden uitlaten en de social media up-to-date houden. Pal naast de snelweg vind je het asiel waar meer dan 200 honden al naar je staan te blaffen. De razende auto’s, het geblaf en de geur van natte hond en poep zorgen voor een aangenaam ontvangst.

Vrijwilligers

De opvang bestaat voornamelijk door donaties en heel veel vrijwilligers. Ik heb er een uurtje rondgelopen en heb zeker een stuk of tien andere mensen gezien die honden uitlieten. Het is ontzettend mooi dat al deze beesten verzorgd worden en te eten krijgen. Aan de andere kant is het enorm triest dat zo veel beestjes opgesloten zitten in een kooitje. Meer dan 30 honden in een hok die de hele dag in elkaars poep staan te wachten totdat iemand hen aandacht geeft.

Snelweg

Ik kwam dus langs om een paar honden uit te laten. Wanneer de honden zien dat een werknemer een riem pakt, raken ze helemaal door het dolle heen. Een geblaf van 100 honden die schreeuwen om even naar buiten te mogen. Ik wilde meteen tien honden tegelijk meenemen, maar dat ging niet. Vervolgens krijg je een poepzakje mee en mag je naar ‘buiten’. Dit houdt in dat je naast de snelweg loopt met een doodsbange hond aan je riem.

Diarree

Ongelofelijk maar waar, mijn hond had diarree. Bij zijn eerste hoop sprong ik er meteen op af en met m’n hand door het zakje raapte ik de rotzooi op. Mooi dacht ik, dan hebben we dat gehad. Nee hoor, om de vijf meter stonden we stil en moest ‘ie weer. Aangezien ik geen zakjes meer had, hebben de hond en ik maar een oogje dichtgeknepen. De hond was aan een oog blind.

Puppy’s

PAWS wordt dus veel bezocht door vrijwilligers, maar niet zo veel door potentiele baasjes. Maar een keer in de twee tot drie weken wordt een hondje geadopteerd. In dit asiel worden alle honden eerst in quarantaine gestopt, voordat ze bij de andere honden mogen. Dit zijn voornamelijk puppy’s, ik rende er bijna meteen heen totdat ik het ‘No entry’ bord zag, die nog ingeënt moeten worden.

Sheila

M’n tweede hond was er trouwen een stuk beter aan toe. ‘Is dit een mannetje of vrouwtje?’ De vrouw had geen idee. Of het beest een naam had, wist ze ook niet. Ik heb haar maar Sheila genoemd, de hond hoor niet de vrouw. Sheila had ik zelf al bijna geadopteerd totdat het beest ineens van me werd afgepakt door bezoekers die mij bestookten met vragen. ‘Hoe oud is ze?’ Ik heb er maar wat moois van gemaakt in de hoop dat het beestje mee mocht naar huis.